هرمونتیک مرگ در گفتمان روشنفکری سه مرحله ای هنریک ایبسن در دشمن مردم، مرغابی وحشی و رزمرز هولم

الف) موضوع و طرح مسئله(اهمیت موضوع وهدف): در این تحقیق گفتمان روشنفکری در سه گانه هنریک ایبسن "دشمن مردم" "مرغابی وحش" و "رزمرزهولم"، با نگاه به آرای فیلسوفانی چون امانوئل کانت و میشائیل فوکو بررسی می شود و نیز مفهوم "مرگ" در این آثار با توجه به آرای مارتین هایدگر، فیلسوف آلمانی در کتاب "هستی و زمان" مورد بحث قرار میگیرد. ب) مبانی نظری شامل مرور مختصری بر منابع، چارچوب نظری و پرسش ها و فرضیه ها: سوالات و فرضیه های مطرح شده در این تحقی عبارتند از: 1-نگرش هنریک ایبسن به روشنگری چگونه است؟ آیا رویکرد او بازسازانه، ویرانگرانه یا ساخت گشایانه می باشد؟ 2-با توجه به نگاه میشائیل فوکو به روشنگری، آیا ایبسن در این آثار به روشنگری و مدرنیته همچون دوره ای از تاریخ می نگرد یا نوعی رویکرد یا تفکر؟ 3-مرگ ها و خودکشی های صورت گرفته در این آثار ایبسن را با توجه به فلسفه هایدگر یعنی مرگ به عنوان رخداد یا مرگ هم چون پدیده، چگونه می توان تفسیر کرد؟ پ) روش تحقیق شامل تعریف مفاهیم، روش تحقیق، جامعه مورد تحقیق، نمونه گیری و روش های نمونه گیری، ابزار اندازه گیری، نحوه اجرای آن، شیوه گرد آوری و تجزیه و تحلیل داده ها: در فصل اول این تحقیق گفتمان روشنفکری به این ترتیب مورد مطالعه قرار می گیرد: ابتدا تعریف کانت از روشنگری و سپس نقد فوکو به مقاله کانت ارائه شده است و در بخش آخر (سوم) فصل اول پدیده روشنگری در مقابل با پدیده ضد روشنگری بررسی شده است. در فصل دوم مفهوم مرگ در کتاب هستی و زمان نوشته هایدگر، که در آن تفسیرهای متفاوت از مرگ ارائه می شود، مورد بحث قرار می گیرد. در فصل سوم روشنگری در آثار هنریک ایبسن بررسی شده و رویکرد ایبسن به روشنگری و تلاش آن برای یافتن حقیقت مورد مطالعه قرار می گیرد.در فصل آخر هرمونتیک مرگ در سه گانه ایبسن مطالعه می شود.در این فصل ریشه اگزیستانسیالیسم در آثار ایبسن بررسی شده و پس از آن تم مرگ از نگاه هایدگر مورد توجه قرار میگیرد. ت) یافته های تحقیق/نتیجه گیری و پیشنهادات: نتایج این تحقیق به اختصار عبارتند از: - روشنگری به عنوان دوره ای در تاریخ اتفاقی است که فرآیندهای پیچیده تاریخی را در بر دارد که در زمان معینی در تاریخ اروپا قرار دارد؛ در حالی که روشنگری به عنوان تفکری فلسفی، به دوره ای خاص در تاریخ محدود نمی شود؛ تفکری که حال، و گذشته خود را بررسی کرده و به تفکر هستی شناسانه می انجامد. تفکری که ایبسن به روشنگری داشت نگاهی ساخت گشایانه است که دیالکتیک موجود در گفتمان روشنگری را نشان می دهد. مرگ در آثار ایبسن به مفهوم مرگ در هستی و زمان نزدیک است. ایبسن نیز چون هایدگر منتقد متافیزیکی چون ایده های ذهنی و آرمان های ایده آلیستی می باشد و جدایی از واقعیت زندگی و تاریخ فرد را دروغی بیش نمی داند. مرگ در این دیدگاه اتفاقی نیست در لحظه ای خاص، بلکه فرآیندی است که از تولد آغاز می شود.